“Waarom gaat iedereen nou toch weer achterover hangen?”
Ik ben met dit team al maanden bezig met een verandertraject. Na de eerste weerstand en vertwijfeling is bijna iedereen enthousiast op de wagen gesprongen. Mensen komen met ideeën. Zien mogelijkheden.
Maar tijdens deze bijeenkomst is er ineens iets gebeurd waardoor iedereen in de weerstand schiet, met de armen over elkaar gaat zitten en dingen zegt als:
- “Het gaat toch niet lukken”
- “We doen zo ons best en niemand ziet waar we mee bezig zijn”
- “Het kost te veel tijd en we worden iedere keer weer teruggefloten”
Hard werken
Mijn eerste reactie is om heel hard te gaan werken. Iedereen weer enthousiast te krijgen. Met ideeën te komen om de weerstand weg te nemen.
Maar ik doe het niet.
Ik weet namelijk dat ik het daarmee niet oplos. En erger: dat ik dan aan het einde van de bijeenkomst geen energie meer over heb.
Dus ik vraag wat maakt dat ze ineens zo somber zijn.
Dan blijkt dat er de dag daarvoor een overleg met de leiding is geweest. Er is weer een berg nieuw werk verdeeld. De leiding heeft het team behoorlijk kritische vragen gesteld over waar ze nu eigenlijk mee bezig zijn. En er zijn deadlines opgelegd die niet echt realistisch zijn.
Ook dan moet ik mij inhouden om niet meteen met oplossingen te komen. Gelukkig herken ik dat patroon inmiddels bij mezelf.
Eigenaarschap
Dus ik vraag aan het team wat zij kunnen bedenken om deze blokkades in het proces op te lossen. Ik vraag ze na te denken waarom juist nu een dergelijk overleg is georganiseerd. En hoe we ervoor kunnen zorgen dat we hier op een goede manier mee om kunnen gaan.
Na wat eerste voorzichtige suggesties komen de ideeën los.
Ze krijgen er zelfs plezier in.
Na afloop van de bijeenkomst hebben we een hele lijst met opties die we kunnen gaan inzetten om toch bezig te blijven met het veranderproces. Maar wel aandacht te geven aan de blokkades die zijn opgeworpen.
We verdelen de taken en iedereen gaat met een goed gevoel aan het werk.
Blokkades
Ieder veranderproces heeft met blokkades en obstakels te maken. En ik heb ook geleerd dat bijna alle blokkades op te lossen zijn.
Sommige heel snel en anderen kosten jaren, maar omdat ook de voorwaarden van het veranderproces steeds blijven veranderen is er uiteindelijk altijd een oplossing.
Ik ben tijdens een veranderproces steeds gefocust op de mensen in het proces.
Uiteindelijk komen we tot resultaat. Als ik er maar voor kan zorgen dat zij vooruitgang blijven ervaren. En dat ze gericht blijven op oplossingen en mogelijkheden.
Maar ik realiseer mij terdege dat dit soms behoorlijke flexibiliteit van mensen vraagt. En als iemand de neiging heeft om te focussen op problemen, dan is het uiteraard een uitdaging om de opties te blijven zien.
Diversiteit
Het helpt als je een team hebt waar zowel mensen in zitten die gefocust zijn op opties als mensen die meer focus hebben op problemen.
Want beiden hebben ze waarde voor het proces.
De laatste groep is namelijk erg goed in het op tijd signaleren van mogelijke blokkades. En de eerste groep helpt enorm in het blijven denken in opties en mogelijkheden.
En ik heb gemerkt dat wanneer het eigenaarschap echt bij alle teamleden ligt, ze ook gebruikmaken van elkaars kwaliteiten. En zelfs kenmerken van elkaar gaan overnemen.
Terwijl ik in het begin van mijn carrière de neiging had om mij vooral te omringen met mensen die in opties denken, zorg ik er nu voor om ook een paar probleemdenkers toe te voegen.
Want mensen die in opties denken hebben soms ook een blinde vlek voor blokkades.
Dus als je een veranderteam moet samenstellen zorg dan vooral voor diversiteit en waak ervoor om je eigen bubbel te creëren. En blijf geloven dat alle blokkades die op je pad komen op te lossen zijn!
Hoe je van de grootste criticaster een ambassadeur maakt…
In mijn boek ‘De Spreeuwenzwerm’ krijg je mogelijkheden en tips om effectief met weerstand om te gaan. En ontdek je hoe je weerstand inzet als informatie om de verandering nog succesvoller te maken. Download gratis het eerste hoofdstuk.