Ik zit in de zon op een bankje te genieten van een kop koffie en een croissant. Zo meteen geef ik een training maar omdat ik vroeg ben, kan ik in alle rust genieten van het moment. Dan hoor ik twee mensen naast mij praten over een ex-collega. “Ze was ook wel superirritant vond ik,” zegt de man. “Ze was inderdaad niet echt empathisch,” zegt zijn vrouwelijke collega. Hij kijkt haar wat verbaasd aan. “Ze was ronduit irritant” zegt hij nog eens met klem. “Nou ja ze was inderdaad niet echt gemakkelijk” geeft zijn collega terug. Hij zucht en zegt op vastberaden toon: “Nou ik ben blij dat ze weg is!” Zijn collega kiest er wijselijk voor om hier geen antwoord op te geven.
Een prachtig voorbeeld hoe twee mensen vanuit een ander perspectief naar een situatie kunnen kijken en hoe ze wel of niet in staat zijn om mee te bewegen met het perspectief van de ander. Na jarenlang groepen te begeleiden in veranderprocessen heb ik geleerd hoe ongelooflijk waardevol het is om in staat te zijn het perspectief van de ander te begrijpen. Dat betekent overigens niet dat je het met dat perspectief eens hoeft te zijn, maar als je begrijpt waar de overtuiging vandaan komt dan kun je ook een beweging de andere kant op bewegen.
Hoe ver de overtuigingen ook uit elkaar liggen.
Als de ander merkt dat je oprecht aandacht kunt geven aan het gevoel of waarden die onder die overtuiging liggen dan ontstaat er ook altijd begrip voor jou. Dat betekent wel dat je het oordeel over die overtuiging even parkeert. Dat lijkt moeilijk maar hoe vaker je dit oefent hoe makkelijker het wordt.
Vooral in situaties waar weerstand om de hoek komt kijken, kan stappen in het perspectief van de ander een krachtig instrument zijn om van tegenstanders, medestanders of zelfs bondgenoten te maken. In het najaar organiseren we weer een paar mooie workshops rondom deze onderwerpen. Lees daar meer over op deze pagina.
En wat betreft die twee collega’s waar ik deze blog mee begon: Ik zou de vraag stellen “Wat maakt dat je haar zo irritant vond?”