“Ze is wel aardig hoor, maar……” Vervolgens vertelde ze uitgebreid wat er allemaal niet klopte aan het meisje waar ze het over hadden. Ik stond in de kleedkamer van de sportschool en na 10 minuten bedacht ik mij hoe fijn het was dat ik geen 16 meer was. Het meisje dat aan het aan het woord was, was duidelijk gewend aan aandacht en ze genoot er volop van. Eén van de andere meisjes hing aan haar lippen en de andere met een duidelijke “lagere” status kreeg steeds opdrachten om uit te voeren. Het leek wel of ik in een Amerikaanse tienerfilm was beland. Eindelijk waren ze klaar en vertrokken ze naar de zaal. Ik ving de blik van de vrouw die naast mij stond en we lieten allebei een zucht.
Ik realiseer mij dat 16 jaar een ongemakkelijke leeftijd is voor meisjes én jongens. Je voelt je super onzeker en zoekt aansluiting bij populaire kinderen in je klas. Erbij willen horen is belangrijk. Maar ik geloof ook dat het niemand goed doet om populair te willen zijn ten koste van anderen, ook niet als je 16 bent. Ik probeer iedere dag mijn uiterste best om zo min mogelijk oordeel te hebben over anderen omdat ik ervan overtuigd ben dat de wereld er een stuk beter door wordt. En het doet wonderen voor de effectiviteit van mijn communicatie met anderen.
Toen ik zelf de zaal in liep, zag ik het meisje dat steeds nieuwe opdrachten kreeg, zich uitleven op de crosstrainer. De andere twee stonden een beetje halfslachtig te dralen bij de apparaten. Ik ging op de crosstrainer naast haar staan. Ze was net klaar en keek mij hijgend en met een rood hoofd van de inspanning aan. “De frustratie aan het weg trainen?” vroeg ik. Ze keek mij even bevreemd aan en moest toen lachen. “Je komt er wel,” zei ik nog.
Soms moet je door een ongemakkelijke fase heen om te kunnen groeien. En is het ook goed om even terug te kijken en je te realiseren hoeveel je sindsdien gegroeid bent. En als je behoefte hebt om dat zeurende stemmetje in je hoofd een toontje lager te laten zingen, neem dan gerust eens contact op.