Op de markt staat de jaarlijkse ijsbaan weer te pronken. Kinderen schuifelen voorzichtig over het ijs en paar ouders lijken moeiteloos over het ijs te glijden. Een beetje jaloers kijk ik naar de ijspret. Ik heb nooit geleerd om te schaatsen. Niet omdat ik niet genoeg mijn best deed, maar ik heb er blijkbaar geen talent voor.
Ik heb een bloedhekel aan sneeuw, maar moeiteloos over het ijs glijden met af en toe een pirouette leek mij geweldig. Als kind heb ik regelmatig een middag lang pogingen gedaan om het leren. Met vallen en opstaan, al kwam het vallen veel vaker voor. Ik was niet eens in staat om op schaatsen te staan, laat staan mij voor te bewegen. Ik heb alles geprobeerd. Maar toen ik voor de zoveelste keer thuiskwam met een enorme blauwe plek op mijn heup en een verzwikte enkel was het genoeg. Daarna heb ik nooit meer op het ijs gestaan én heb ik een diepgewortelde hekel aan gladde oppervlaktes.
En ook al geloof ik diep van binnen dat ik het waarschijnlijk wel zou kunnen leren als ik maar lang genoeg blijf proberen, weegt het vele vallen er niet tegen op. Soms is het ook gewoon goed om te accepteren dat dit geen talent is van me en dat ik mij beter op andere zaken kan richten.
En soms is accepteren ook bevrijdend in verandertrajecten. Accepteren dat er een verandering aan zit te komen en dat het geen zin heeft om je te verzetten, maar dat het wel mogelijk is om zelf keuzes te maken binnen de verandering. En soms ook accepteren dat de veranderende omgeving niet meer bij je past en dat je je talenten beter ergens anders kunt gaan inzetten. De verandering zelf is niet tegen te houden, hoe er wordt veranderd en wat jouw rol daarbinnen is én hoe je daar mee om wilt gaan is wel degelijk te beïnvloeden.
Onze training veranderkracht helpt daar mee. We starten weer in januari en hebben nog een paar plekken vrij. Neem gerust contact op als je meer wilt weten