“Even hier wachten mama”, zei de jongen van ongeveer 4 jaar. Hij liep zonder zijn moeder de supermarkt in. Hief zijn handen in de lucht en net voor de schuifdeuren dicht gingen, hoorde ik luid gejuich en geklap. Zijn moeder zuchtte en keek mij aan. “Het is iets nieuws” zei ze. “Soms loopt hij ook nog een overwinningsrondje langs de kassa’s. Een paar weken geleden liep hij zo naar binnen en riep: ‘ik ben de kampioen’. Een van de kassières begon te klappen en nu doet inmiddels iedereen mee. Het is heel vermoeiend”.
“Ik vind het geweldig”, zei ik, “als je op die leeftijd al voor je eigen applaus kunt zorgen. Volgens mij gaat die zoon van jou prachtige dingen doen in zijn leven”. Ze keek mij even verbaasd aan. “Zo kan je er inderdaad ook naar kijken,” zei ze. Ze begon te glimlachen en toen haar zoon naar buiten kwam rennen en vroeg of hij nog een keer mocht, lachte ze en zei “nog één keer dan”.
Ik liep juichend en klappend met hem mee naar binnen. Voor je eigen applaus zorgen is voor veel mensen een forse uitdaging. Ik kreeg vroeger tijdens mij, beoordelingsgesprekken vaak te horen dat ik best wel wat minder bescheiden mocht zijn en wat duidelijker over mijn positieve resultaten. En nu nog is m’n eerste patroon om er van uit te gaan dat anderen wel zien wat ik doe, zonder dat ik daar de nadruk op leg. Ik heb inmiddels wel geleerd om complimenten ook echt te ontvangen en niet meer weg te wuiven.
Naast de Hollandse nuchterheid die velen van ons met de paplepel ingegoten krijgen is het ook universeel dat we bang zijn voor ons eigen grootsheid.
“Our deepest fear is not that we are inadequate. Our deepest fear is that we are powerful beyond measure. It is our light, not our darkness that most frightens us.”
Deze quote uit het gedicht Our deepest fear van Marianne Williamson geeft hier betekenis aan.
Niemand heeft er iets aan als je jezelf klein maakt of bagatelliseert wat je doet. Ik heb in mijn carrière zoveel talentvolle en geweldige mensen mogen ontmoeten en maar weinig van die mensen waren in staat om dat ook te erkennen.
Dus ik wil deze week een pleidooi houden om voor je eigen applaus te zorgen.
Accepteer complimenten zonder ze weg te wuiven, vertel een goede vriend wat je de laatste tijd voor geweldigs hebt gedaan of vraag onbeschaamd aan je leidinggevende of je collega wat zij geweldig aan je vinden. En laat het dan ook echt binnenkomen.