“Ik ben een wandelende tak,” zegt ze. We hebben net de opdracht gekregen van onze psychologie-leraar om onszelf te omschrijven als een dier en toe te lichten waarom we voor dit dier hebben gekozen. De meesten van ons kozen dieren als een panter, poes of dolfijn. Maar toen ze deze uitspraak deed werden we allemaal stil. De toelichting die ze gaf was dat ze onzichtbaar was, dat zelfs niemand haar opmerkte als ze iets zei. Dat ze in de omgeving opging, net als een wandelende tak. Die uitspraak op dat moment deed iets met ons allemaal. We waren allemaal jonge studenten, volop in de energie van het eerste jaar van een nieuwe studie. Voor mij voelde dat juist als oneindige mogelijkheden om mezelf weer opnieuw uit te vinden. Spannend, maar op een goede manier.
Maar die uitspraak was voor mij een reden om meer aandacht voor haar en voor anderen te hebben. Om haar waar mogelijk te betrekken bij activiteiten en in ieder geval met aandacht te luisteren als ze iets zei. Het zal in die tijd ongetwijfeld niet altijd gelukt zijn, maar ik ben deze ervaring nooit meer vergeten. Ik probeer in groepen altijd aandacht te hebben voor de mensen die niet zo actief aanwezig zijn en ze op de een of andere manier een stem te geven. En dat levert bijna altijd verrassende inzichten op. Juist omdat dit vaak mensen zijn die er een tweede natuur van hebben gemaakt om goed te observeren en na te denken over een reactie.
Ik kom veel in omgevingen en organisaties die in stevige veranderprocessen zitten. Dat zijn juist de situaties waarin de mensen die liever op de achtergrond blijven worden vergeten. Soms zelfs gezien worden als mensen die in de weerstand zitten. Dat is in mijn ogen onterecht. Dus ben je verantwoordelijk als leidinggevende, projectmanager of programmamanager, zorg er dan voor om ook deze mensen een stem te geven en goed te luisteren.
En heb je daar hulp bij nodig, neem dan gerust contact op via patricia@bteken.nl