Verwondering
Ik stond bij het doolhof van de Efteling te wachten op mijn man en dochter. Onze dochter was nog te klein om het doolhof alleen in te gaan, dus mijn man ging met haar mee. Ik bleef met de spullen naast de ingang wachten. De zon scheen op mijn gezicht en ik genoot even van een momentje rust. Naast mij kwam een moeder staan met een klein meisje in een kinderwagen. Het meisje had een doekje in haar handen en terwijl ik naar haar keek trok ze het doekje over haar hoofd, bleef even stil zitten en trok de doek er toen van af. En de blik in haar ogen was geweldig. Zo’n blijdschap en verwondering over die nieuwe wereld die zich opeens voor haar opende. En ze hield dit spelletje een vol kwartier vol, waarbij er steeds weer opnieuw die blijdschap en verwondering op haar gezicht verscheen iedere keer wanneer ze de doel wegtrok. Ik vond het geweldig.
Nieuwsgierigheid
Iedere keer wanneer ik het woord verwondering hoor of zie moet ik aan dat moment terugdenken. Kinderen van die leeftijd hebben dat vermogen om zich te verwonderen van nature en ik vind het een gebrek dat we dat vermogen in de loop van ons leven verliezen. Voor mij betekent verwondering het blijven ontdekken van nieuwe dingen zonder oordeel, vanuit nieuwsgierigheid. Vragen blijven stellen en niet per definitie aannemen dat de dingen zijn zoals ze zijn. En dat is bijzonder moeilijk om vol te blijven houden. Want het haalt ook de zekerheid van het dagelijkse bestaan voor een gedeelte weg. Het dwingt ons na te blijven denken over vaste patronen en zaken die vanzelfsprekend voor ons zijn. Maar het is ook een avontuur met verrassende ontdekkingen over jezelf, over de ander of over de manier waarop we werken of ons tot anderen verhouden.
‘Dat is nu eenmaal de procedure’
Ik heb altijd veel stagiaires begeleidt in mijn carrière en deze altijd gestimuleerd om vragen te stellen over waarom we dingen doen zoals we die doen. En dat ze geen genoegen moeten nemen met het antwoord “zo hebben we dat altijd gedaan” of “we doen het al 20 jaar zo”. Ik krijg ook altijd een beetje jeuk van mensen die zeggen “dat is nou eenmaal de procedure”. Zonder afbreuk te doen aan het feit dat we procedures en regels nodig hebben, als iemand kritische vragen stelt over een proces of procedure zou het minimaal mogelijk moeten zijn om aan een ander uit te leggen waarom dat dan zo is. Maar het vraagt ook het vermogen om kritisch te blijven over wat er gebeurt en de kracht om dat soms ter discussie te stellen zonder daar meteen een oordeel over te hebben. En daarmee wordt je wereld niet alleen een stuk avontuurlijker, maar je helpt jezelf en anderen om te blijven groeien en leren.
Ik gun jullie allemaal het vermogen om vragen te blijven stellen, je te verwonderen over de wereld om je heen vanuit een neutrale houding. En te denken in Oneindige mogelijkheden
Volg je mij al op Linkedin?